Het is op een ochtend in januari als ik telefoon krijg en hoor dat een wat oudere man bij ons in de buurt tijdens het aankleden onverwacht is overleden.
De man zit nog zijn stoel en ik vraag mijn collega s van het zorgteam om er vast naar toe te gaan voor de eerste zorg samen met de familie. Vader wordt opgebaard op de voormalige deel.
Het is een prachtige plek waar hij ongetwijfeld veel is geweest. Tijdens ons regelingsgesprek worden de taken verdeeld. De dochters regelen de bloemen, de teksten en foto’s voor de kaart, de advertentie en het gedachteniskaartje.
Ze bereiden later, met de voorgangers van de kerk, de dienst voor.
De zoon gaat samen met de kleinzonen het hout halen voor de kist want de kist wordt op eigen erf gemaakt! De schoonzoon voorziet deze dag iedereen van een warme maaltijd.
Elke keer als ik in deze dagen langskom, is iedereen druk bezig met de voorbereidingen voor het afscheid. Zo loop ik geregeld de werkschuur in om te zien hoe de planken een kist gaan vormen. Er wordt hard gewerkt maar ook gelachen en herinneringen gedeeld.
Levenswerk
De familie kiest voor een uitvaartdienst op de vrijdagavond. Die middag leggen we vader samen in de eigengemaakte kist, gemaakt door handen van zijn zoon en kleinzonen. Bijzonder.. een stukje levenswerk wat zowel tastbaar als niet tastbaar is.
We gaan deze avond samen met de overledene naar zijn parochiekerk, waar na afloop gelegenheid is tot condoleren. Aansluitend gaat vader weer mee naar huis want de crematie is maandag.
In de dagen dat ik langskom, zit een grote rottweiler in de ren, eentje waar je u tegen zegt, en elke keer wanneer ik of mijn collega’s het erf op komen, hopen we maar dat deze hond in de ren zit…
De familie besluit dat we zondagmiddag samen definitief afscheid nemen en de kist sluiten. Nadat een ieder persoonlijk afscheid heeft genomen, schenk ik hun een troostborrel in, om samen, in het bijzijn van deze man een toost uit te brengen op zijn leven. Pas wanneer ook iedereen een eigen afscheidsboodschap op het deksel heeft geschreven leggen ze het deksel op de kist en wordt deze definitief gesloten. Aansluitend spreek ik in hun bijzijn nog enkele gebeden uit.
Sneeuw
Het is koud, maar in de zon voelt het aangenaam. Ik verlaat het erf. De hond blaffend… de familie deelt samen nog wat herinneringen. Dan pakken de kleinkinderen de fiets van opa waarmee hij dagelijks zijn vaste aantal rondjes fietste om de schuur, om zo toch nog wat in beweging te blijven.
Ieder kleinkind doet dit op deze middag terwijl het zachtjes begint te sneeuwen.
Enkele weken na de uitvaart bel ik de echtgenote met de vraag of het haar schikt dat ik de factuur langsbreng en met het verzoek ervoor te zorgen dat de hond vast zit. ‘Kom maar, de hond is er niet meer’, zegt ze.
Hond
Laat het nu zo zijn dat ik enkele dagen daarvoor zelf naar het hondenasiel ben geweest om te kijken naar een geschikte hond voor ons erf. De hond waarvoor ik kwam bleek niet geschikt, maar er was nog wel een lieve ander hond, “een rottweiler van de boerderij waar onlangs de man zelf was overleden.”
We gaan kijken, inderdaad een prachtige aanhalige hond, die kwispelt bij mijn aanzien.
Achteraf bleek het de hond te zijn die in volle trouwheid het erf beschermde voor zijn oude baas….waar de as van deze man na enkele maanden is uitgestrooid.