Een tijdje geleden word ik gebeld door een jonge vrouw. Ze vertelt mij dat ze het bericht heeft gekregen dat ze ongeneeslijk ziek is. Uitbehandeld. Tjee.
Ik ken haar nog van de uitvaart van haar vader. Ik voel de koude rillingen over mijn lichaam. Deze jonge vrouw die even vertelt dat ze haar eigen uitvaart wil doorspreken. En dat ze hoopt de tijd te krijgen om alles zelf te regelen. Het slaat bij mij in als een bom.
We maken een afspraak. Wanneer ik bij haar ben, zie ik een vrouw die vermoeid is en die nog lang niet heeft geaccepteerd om het leven los te laten. Ze wil nog zo veel doen maar geeft aan dat ze eerst weer wat op kracht moet zijn om dingen te ondernemen.
Erehaag
We bespreken haar wensen en in alles wat ze beslist, moet het iets bijzonders zijn.
Het condoleren aan huis met een tent, waar de boerendaansers koffie schenken met krentenwegge. Haar collega’s die een erehaag vormen bij het vertrek aan huis want ze kunnen niet mee omdat nog steeds de regels gelden van het RIVM. Met zijn allen in de uitvaartbus naar het crematorium. En niet te vergeten ook de hond moet mee want die mag niet alleen thuis blijven. Deze jonge vrouw wil geen gedachteniskaartje maar kleine zakjes met vergeet-me-nietjes. Zodat iedereen elk jaar, bij het opkomen van deze bloemetjes, aan haar denkt.
Kleinkind
Ik spreek af snel terug te komen. Ze weet dat ze niet lang meer te gaan heeft en ze wil alles nog uit het leven halen wat ze kan. Om samen nog de mooiste herinneringen te maken.
Haar kleinkind wordt eerder geboren dan gepland. Want ze is bang het kleine kereltje niet meer te zien of vast te kunnen houden. Samen hebben ze nog snel een foto shoot gedaan. Nu stuk voor stuk dierbare fotobeelden.
Al snel moet ze iedere keer meer inleveren. Ze voelt dat haar einde nadert. En ze heeft voor zichzelf van haar dierbaren persoonlijk afscheid genomen. Een maand na mijn eerste bezoek is de jonge vrouw overleden.
Regie
Deze vrouw had tot de laatste dag de regie in handen en heeft in grote lijnen haar uitvaart geregeld. Ze zei altijd tegen haar naasten: “dan hoof julliedat nig te done”.
Het laatste stukje hebben haar naasten samen voor haar mogen doen waarbij zij vele mooie herinneringen hebben gedeeld. Het is een afscheid geworden zoals ook zij het wenste. Inmiddels is haar urn weer thuis en heeft ze er een mooi gedenkplekje gekregen.
