Het is dinsdagmorgen ik vertrek van huis voor een uitvaart…en dan komt er een telefoontje binnen met het bericht van overlijden van iemand die zelf koos voor het zijn levenseinde. Het is een bekende. Verslagen zit je aan de telefoon, nog niet goed wetende wat je moet zeggen. We gaan ervoor zorgen dat de overledene de zorg krijgt die hij nodig heeft zodat hij thuis opgebaard kan worden. Zodat familieleden afscheid kunnen nemen, bij hem kunnen zijn en de kleinkinderen het deksel kunnen beschilderen. Zijn naasten zitten verslagen bij elkaar, hebben vragen maar geen antwoorden en zullen ook de vragen van het waarom moeten laten rusten. De familie kiest bij nader inzien toch voor een afscheid in hun parochiekerk. Ze geven wel aan net als de overledene niet echt kerks meer te zijn. Ik ga bellen en heb een voorkeur voor de voorganger, hij kan en ik weet dat hij dit op de juiste manier zal gaan aanpakken. Dit geeft rust, zowel bij mij als de familie. Zij hebben mensen nodig die luisteren, ook tussen de regels door. Mensen die hun de leidraad bieden. Tijdens de condoleance staan mensen rijen dik. Zoveel mensen die meeleven met deze nabestaanden. De volgende dag komen alle familieleden samen op de boerderij en er volgt na het afscheid van zijn boerderij, het erf en zijn vee een dienst in de kerk met genodigden. Allemaal mensen met emoties en verdriet, mensen die er zijn maar ook niet weten wat ze moeten zeggen. De voorganger heeft deze ochtend met zorg de juiste woorden gekozen en voedt al deze mensen, met respect voor de keuze van de overledene, en toont begrip voor de onmacht, onbegrip, en verslagenheid van zijn naasten...en dat is een hele opgave. Respect! Het geloof is niet alleen de gang naar de kerk, het gebouw. Weet dat het zoveel meer kan zijn! Zijn kleinkinderen hebben bellen geblazen over zijn graf. Wat zou hij genoten hebben ..
