Terugkijken…. Hoe kijk ik terug op het afgelopen jaar? En wat doet dat met het leven, nu?
Deze gedachte speelde door mijn hoofd tijdens het denken aan de afgelopen periode waarin ik oma werd. Dat bracht nieuw leven met zich mee, nieuw geluk. Een klein wonder.
Het kleine wurm vasthouden dat nog van niks weet, afhankelijk is van de moeder, de wereld in kijkt, zoekend alleen nog vertrouwend op de zintuigen.
En tegenover nieuw leven het sterven. Rouw en verlies. Daarover dacht ik het afgelopen jaar vaak na en dacht terug aan alle bijzondere verhalen die wij als Leferink en Wennink uitvaartzorg in ons werk als uitvaartbegeleider afgelopen jaar hebben meegemaakt. Herinneringen die gedeeld zijn aan voorbije levens.
Het verhaal van de dame op leeftijd voor wie het belangrijk was dat ze tot het laatst toe zelfstandig kon blijven wonen op haar geliefde plekje aan de bosrand. En waar de buren bij hielpen. “De omgeving vroeg niet maar gaf” werd er zo mooi en treffend verwoord tijdens haar uitvaart. Een mooi stuk naoberschop wat je toch veel in Twente ziet. We komen nog dagelijks langs het huis van de dame en denken er met een glimlach aan terug.
Om eenzaamheid tegen te gaan is Wat De Pot schaft, in Beckum ontstaan. Een moment in het Proggiehoes waar mensen elkaar kunnen ontmoeten en samen kunnen eten. Een prachtig initiatief.
Ik dacht aan het afscheid van een kanjer, vriend en kameroad.
Na enkele weken tussen hoop en vrees, hebben zijn naasten, maar ook vele vrienden, collega’s en noabers afscheid moeten nemen van een jonge man.
De familie woont in Oele en daar is de noaberschop sterk van kracht. Vrienden en noabers kwamen helpen.
Het was moeilijk om in deze dagen de juiste woorden te vinden maar door zo samen bezig te zijn, vond men steun en troost bij elkaar. Het was een afscheid en een jaar om nooit meer te vergeten!
En dan die jonge man, die ziek was maar niet ziek wilde zijn, die samen met zijn vriendin een prachtig geitenbedrijf had, een toekomst samen was er niet. Zij die nu alleen door gaat met zijn bedrijf met hulp en raad van vele goede mensen om haar heen. Zo dapper.
Woorden
Maar we denken ook terug aan de mensen wiens leven voltooid was en dat er gelegenheid was tot afscheid nemen van de naasten, met mooie en indrukwekkende woorden samen. Woorden die misschien al veel eerder hadden moeten worden uitgesproken maar blijkbaar toch lastig blijkt te zijn voor veel mensen.
Corona
En dan corona. We kunnen er niet omheen. Corona bracht eenzaamheid.
Afscheid in eigen kring. Zonder knuffels en omhelzingen.
Mijn schoonmoeder en familieleden zijn in deze tijd gestorven.
Ik moest in quarantaine toen mijn oom overleed, Marijke deed zijn uitvaart en kon niet bij zijn afscheid zijn. Ik woon in zijn ouderlijk huis en op de dag van de crematie zijn ze met de rouwauto hier langs gereden voor een laatste groet. Ik stond nu eens aan de andere kant van het afscheid en voelde en realiseerde mij wat het met mensen doet wanneer we “even langs huis rijden’.
Binnen ons eigen zorgteam hebben we afscheid moeten nemen van enkele fijne collega’s die een andere eigen weg zijn ingeslagen. Dat was ook even slikken en verwerken. Een verlies voor ons maar voor hun een nieuw begin.
Bijna de laatste dag van het jaar. We kijken terug naar wat er was en hoe nu verder. Een nieuw begin, een nieuw hoofdstuk.
Samen met mijn team van Leferink en Wennink uitvaartzorg wensen wij u een goed nieuwjaar met mooie verhalen en herinneringen om te delen en te koesteren.
