Drie volle dagen….
Het is nu enkele maanden geleden dat ik gebeld werd door voor mij onbekende vrouw, ze klinkt lief en vertrouwd. Ze verteld me dat haar man een oud collega van mij is en dat hij ernstig ziek is en dat het sterven niet meer lang zal leven. Hij had tegen haar gezegd dat zij na het overlijden Gerry maar moest bellen.
Zonnebloemen
Al pratend verteld ze mij dat het zij en haar man altijd graag en veel fietsten. Zo ook tijdens hun vakanties in Frankrijk door de velden met zonnebloemen. Ze had daarom voor hem een kist besteld met daarop vele zonnebloemen geprint. Ze had de gedachte dat het passend zou zijn om hem met een rouwfiets te begeleiden naar het crematorium in de buurt. We lachen er nog om dat het dan niet de bedoeling is dat ik ga fietsen,… Ik ga op zoek naar deze fiets en vindt hem. Het stelt haar gerust dat de fiets is gevonden.
Het is paaszaterdag dat ze me belt en verteld hij al is overleden. Ze geeft aan dat ze graag zoveel mogelijk zelf wil doen. Ik spreek met haar af dat ik deze middag nog naar haar toe kom en dat ik de koeling voor onder de kist alvast meebreng.
Bij binnenkomst zie ik de kist al staan. Een prachtige kist. Spontaan beginnen we haar man aan te kleden en leggen we hem in deze bijzondere kist. Het is mooi om dit zo samen met haar te mogen doen. We kletsen, huilen en lachen tussendoor om de mooie herinneringen. Bij het weggaan is hij opgebaard te midden van foto’s en zijn spulletjes. En hier zal hij drie dagen blijven, drie volle dagen dat zij nog bij hem mag zijn en afscheid kan nemen op haar manier.
De dinsdag na Pasen gaat zij zelf gaat naar het gemeentehuis voor de aangifte van overlijden en het verlof tot cremeren. Het is zo definitief dit uitschrijven van haar geliefde bij gemeente.
Mede door de beperkingen rondom het coronavirus kunnen vrienden en familieleden niet aanwezig zijn bij zijn afscheid. Dat deze crematie zal plaatsvinden zonder plechtigheid is een bewuste keuze.
Eigen auto
Zijn echtgenote heeft nu besloten om hem zelf te rijden met hun eigen auto. Deze auto die bij hen hoort, waarmee ze jarenlang samen overal naar toe gingen, een beetje hun tweede huis. Ook deze tocht moet voor haar gevoel nu samen zijn in hun eigen auto. Rouwvlaggetjes bevestigen we aan beide kanten van de auto. Vader en moeder, zijn zoon met zijn vriendin zullen achter ons aan rijden. Zo stoer, zij alleen met hem in die auto, zij die achter mij aanrijdt door de stad, op weg naar het crematorium om het lichaam van haar geliefde weg te brengen. Auto’s rijden ons voorbij, mensen fietsen langs ons heen, we wachten bij een stoplicht, trekken weer op. Mensen bezig in de stad die niet beseffen welk verhaal er op dat moment daar aan hen voorbij gaat…
Pas na de crematie worden de kaarten met een mooie foto van hem zwaaiend op de fiets, de ander hand aan het stuur, de wind door zijn haar, naar vrienden en bekenden gestuurd. Daarna deelt zij haar gemis met vele anderen en stromen de vele reacties en bloemen bij haar binnen. Maar in die drie volle dagen was hij nog ‘even van haar‘. De kans is groot dat later dit jaar zonnebloemen in haar tuin zullen bloeien ter nagedachtenis aan deze bijzondere man…
