Na enkele weken tussen hoop en vrees, hebben zijn naasten, maar ook vele vrienden, collega’s en noabers afscheid moeten nemen van een jonge man. Kanjer, vriend en kameroad zoals hij genoemd werd in de advertenties.
Toen ik bij de familie kwam, bleek dat zij al veel met elkaar hadden besproken en ook duidelijk voor ogen hadden hoe het afscheid eruit moest gaan zien. Het moest een afscheid worden om nooit meer te vergeten want dat had deze kanjer verdiend!
Veel dingen wilden ze zelf doen.
De familie woont in Oele en daar is de noaberschop sterk van kracht. Vrienden en noabers kwamen helpen, het erf werd geveegd en er werd gepoetst. De vele kaarten werden geadresseerd door de buren, voorjaarsplantjes werden in de bloembakken geplant en bloemenstukken werden gemaakt die het erf moesten aankleden waarbij de persoonlijke spullen van deze kanjer het erf sierden. Het is moeilijk om in deze dagen de juiste woorden te vinden maar door zo samen bezig te zijn, vond men steun en troost bij elkaar.
De jonge man was bezig met het renoveren van een rode trekker, maar had zijn klus nog niet geklaard. In de dagen na zijn overlijden en voor zijn uitvaart hebben zijn vrienden de trekker opgeknapt zodat hij klaar was op de dag van zijn afscheid. Het was de bedoeling dat de jonge man op de dag van de uitvaart van zijn ouderlijk huis naar de kerk werd gereden op een platte wagen. Omringd door strobalen. Binnendoor met bij de uitrit van Oele een bord. ‘Oele, gaat je missen’.
Condoleance
De condoleance was op zondagmiddag. De zon scheen en de noaber taken waren strak verdeeld om alles ‘in goede banen’ volgens de richtlijnen van het RIVM te leiden.
Ik hoefde hier zelf niet bij aanwezig te zijn, maar wilde toch graag even zien hoe alles verliep en hoe mooi het er allemaal uitzag.
Langs de weg zag ik al verschillende touwtrekverenigingen staan, hun touw vasthoudend. Dit raakte menigeen bij aankomst.
Mensen werden via de route om de schuur geleid om vervolgens de auto te kunnen parkeren in het aangewezen weiland. Aansluitend werd je door de schuur naar het erf geleid waar zijn eigen ploegmaten en vereniging stonden met hun touw.
Familieleden stonden buiten in een tent. Op afstand kon men de familie condoleren.
Hun zoon, broer, kleinzoon en oom stond op de deel. In een kist, mede gemaakt van eigen planken door zijn naasten, in de werkplaats van een noaber. Een kist met touwtrekkerstouw als handgreep, omringd door vele bloemen.
Uitvaart
Op de dag van de uitvaart stonden bij vertrek familieleden en buren langs de weg om hem en zijn familie te laten weten dat deze jonge man niet zomaar willen laten gaan. Zijn vriend rijdt de trekker samen met zijn kleine neefje. ‘Een klein zonnetje in de cabine’ zoals Astrid het zo mooi verwoordde in de afscheidsdienst.
‘Veurloper’
Zijn vrienden hebben hem geschouderd in de kerk en naar zijn laatste rustplaats gebracht. Perfect, in harmonie en rustig. Eén van zijn vrienden liep voorop en werd op deze dag genaamd ‘de veurloper’.
Iets wat in Oele van ouds her altijd gedaan werd door één van de noabers. Blijkbaar wordt dit stokje automatisch doorgegeven aan de volgende generatie in dit buurtschap.
Het was een afscheid om nooit meer te vergeten!
